Oświadczenie na temat regularnego uczestnictwa w nabożeństwach

Uwaga redakcji: Poniżej prezentujemy oświadczenie starszych zboru Del Ray Baptist Church w Alexandrii w Wirginii, USA. Kościół ten prowadzi „Nauczanie duszpasterskie”, które ma na celu pomóc ich zgromadzeniu w rozważaniach nad ważnymi tematami biblijnymi, które mają wpływ na życie ich kościoła. Oświadczenie to zostało opracowane, aby pomóc ustalić, jakie jest znaczenie regularnego uczestnictwa w cotygodniowych nabożeństwach. Nie jest to wiążący dokument, ale raczej studium tematu, które ma na celu pomóc ich kościołowi zrozumieć, w jaki sposób mogą wspólnie funkcjonować.

Nowotestamentowym wzorcem życia kościoła są wspólne spotkania wierzących pierwszego dnia tygodnia, których celem jest oddawanie czci i służenie Panu oraz regularne uczestnictwo w Wieczerzy Pańskiej dla pamiątki Jego śmierci za nich (1Kor 11; 16:2; Hbr 10:24-26). Zgodnie z ustanowionym wzorem, członkowie kościoła Del Ray Baptist Church (DRBC) dobrowolnie zobowiązują się do regularnego uczestniczenia w kościelnych nabożeństwach, co stanowi odpowiedzialność i przywilej jasno określony w przymierzu kościoła oraz w Statucie i Regulaminie DRBC. Sumienne uczestnictwo w nabożeństwach nie daje zbawienia ani też nie działa jak miara służąca porównaniu stopnia duchowej wielkości w stosunku do innych. Stanowi jednak wyraz wzrastającego zaangażowania w ewangelię, w dobro społeczności kościoła oraz duchowe zdrowie.

Rozumiemy, że zobowiązanie to oznacza, iż członkowie dołożą wszelkich starań, aby uczestniczyć w niedzielnych spotkaniach w celu uwielbienia i służenia. Rozumiemy również, że oznacza to, iż członkowie będą się wzajemnie zachęcać do korzystania z tego przywileju, oraz że powinni oczekiwać i z zadowoleniem przyjmować duchową odpowiedzialność jako część swojego członkowskiego zobowiązania. Mamy oczywiście świadomość, że niektórzy członkowie nie są w stanie wypełnić tych zobowiązań z niezależnych od nich powodów, takich jak obowiązkowa służba wojskowa, nauka lub długotrwała choroba. Jednakże rozumiemy, że za wyjątkiem takich sytuacji, każdy członek kościoła, który zaniedbuje regularną obecność na naszych nabożeństwach i spotkaniach, lekceważy Pismo Święte i wymogi członkostwa w DRBC, włączając w to nasze kościelne przymierze i paragraf 3.3.1 Statutu i Regulaminu[efn_note]Treść Statutu i Regulaminu DRBC opiera się na wyszczególnionych powyżej nakazach Pisma Świętego i stanowi podstawę dla praktykowania przez nas jako kościół rzeczywistego członkostwa w kościele. W tym celu paragraf 3.3.1 stwierdza po części, że: „zgodnie z obowiązkami wymienionymi w Przymierzu Członkowskim, każdy członek ma przywilej i oczekuje się od niego uczestnictwa i zaangażowania w służbę i życie kościoła poprzez regularne uczestniczenie w spotkaniach w Dniu Pańskim; wiernego przestrzegania obrzędów chrztu i Wieczerzy Pańskiej; podporządkowania się dyscyplinie i napomnieniu; oraz uczestnictwa w spotkaniach członkowskich i głosowania nad wszystkimi kwestiami przedstawionymi zgromadzeniu do głosowania”. Zob.: „Del Ray Baptist Church Constitution and Bylaws” („Statut i Regulamin Del Ray Baptist Church”), paragraf 3.3.1 (Obowiązki i przywileje członkostwa) (11 sierpnia 2013).[/efn_note].

Sumienne uczestnictwo w nabożeństwach oddaje cześć Chrystusowi i buduje Jego kościół. Brak uczestnictwa prowadzi w przeciwnym kierunku. Lekceważy Jego imię i szkodzi Jego kościołowi na wiele sposobów i z wielu powodów[efn_note]Wielu autorów i pastorów odniosło się do zawartych w Piśmie Świętym podstaw służących określeniu zagrożeń wynikających z nieuczestniczenia w spotkaniach kościoła, ale jedne z najbardziej jasnych i zwięzłych materiałów na ten temat zostały przygotowane przez pastorów Marka Devera oraz Matta Schmuckera. Ich publikacje posłużyły przygotowaniu tego oświadczenia. Zobacz na przykład: Mark Dever. „Biblijne zrozumienie członkostwa w kościele” w „9 cech zdrowego kościoła„; Matt Schmucker, „Dlaczego kościoły powinny dyscyplinować członków, którzy systematycznie nie uczestniczą w spotkaniach?” [ang.] (9Marks, 2010)[/efn_note].

1. Osoby sumiennie uczestniczące w nabożeństwach potwierdzają moc ewangelii i wspierają jej głoszenie, podczas gdy osoby nieuczestniczące w nabożeństwach utrudniają głoszenie ewangelii.

Jezus powiedział: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie” (J 13:35). Jezus modlił się o jedność pośród swoich uczniów, „aby świat uwierzył”, że Ojciec posłał Syna na świat (J 17:21). Musimy się regularnie zgromadzać, aby świat zobaczył naszą miłość i jedność. Każdy, kto nosi imię Chrystusa — i którego lokalny zbór poświadcza nazywając go „członkiem” — a mimo to dobrowolnie wybiera prowadzenie życia poza społecznością wierzących związanych przymierzem, dopuszcza się kradzieży tożsamości. Przyjął imię Chrystusa, ale nie identyfikuje się szczerze z Jego ciałem, lokalnym kościołem. Żyjąc bez poczucia odpowiedzialności, czyni głoszenie ewangelii trudniejszym dla innych chrześcijan, ponieważ często nie prowadzi własnego życia po chrześcijańsku.

2. Osoby sumiennie uczestniczące w nabożeństwach potwierdzają wobec nowych wierzących skoncentrowanie swojego życia na Chrystusie, podczas gdy osoby nieuczestniczące w nabożeństwach powodują ich zdezorientowanie.

Nowi wierzący potrzebują dobrych wzorców (Dz 18:24-26; 1Kor 11:1; Tt 2:2-6). Gdy doktryna, której są uczeni, nie współgra z przykładem, jaki widzą w wypadku osób nieobecnych, powoduje ich zdezorientowanie. Nabierają przekonania, że można być „chrześcijaninem” i mieć niewiele wspólnego z ciałem Chrystusa lub w ogóle nie mieć z nim związku. Osoby nieuczestniczące w nabożeństwach nie tylko dają przeciwne świadectwo (zobacz poprzedni punkt), ale są one wzorcami czegoś przeciwnego. Pomimo, że twierdzą, iż są przybranymi dziećmi Boga, lekceważą niezliczone fragmenty Pisma Świętego, są im nieposłuszni i nie odzwierciedlają charakteru Boga w najbardziej podstawowych kwestiach.

3. Osoby sumiennie uczestniczące w nabożeństwach są zachętą dla pozostałych osób regularnie uczestniczących, podczas gdy osoby nieuczestniczące zniechęcają je.

Jednym z powodów regularnego gromadzenia się jest osobista zachęta. „I baczmy jedni na drugich w celu pobudzenia się do miłości i dobrych uczynków, nie opuszczając wspólnych zebrań naszych, jak to jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodając sobie otuchy, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża” (Hbr 10:24-25). Kiedy kościół pozwala, aby osoby nieuczęszczające na nabożeństwa pozostawały członkami, wtedy w rzeczywistości osoby te niszczą znaczenie członkostwa, co rani i działa zniechęcająco na tych, którzy są wierni.

4. Osoby sumiennie uczestniczące w nabożeństwach dodają otuchy swoim przywódcom poprzez trwanie w prawdzie, podczas gdy osoby nieuczestniczące zasmucają ich.

W Liście do Hebrajczyków 13:17 czytamy: „Bądźcie posłuszni przewodnikom waszym i bądźcie im ulegli; oni to bowiem czuwają nad duszami waszymi i zdadzą z tego sprawę”. W świetle tego wersetu wierny pastor lub starszy powinien czuć się odpowiedzialny za stan duchowy każdego członka swojej owczarni. Tak jak ojciec niepokoi się o swojego syna, który nie wrócił jeszcze do domu pomimo późnej pory, dobry pasterz nie spocznie, dopóki nie będzie mógł zdać sprawy ze wszystkich swoich owiec. Osoby nieuczestniczące w nabożeństwach czynią to zadanie niemal niemożliwym do wykonania.

5. Osoby sumiennie uczestniczące w nabożeństwach mają możliwość napomnieć, skorygować i zachęcić innych członków swojego kościoła zgodnie ze Słowem Bożym, podczas gdy osoby nieuczestniczące w nabożeństwach nie mają takiej możliwości.

Z powodu swojej nieobecności, osoby nieuczestniczące w nabożeństwach nie mają możliwości dowiedzieć się, kiedy i w jaki sposób inni członkowie ich społeczności kościoła są obciążeni grzechem lub cierpieniem. Z drugiej strony natomiast, kiedy członkowie kościoła są obecni i zaangażowani, mogą być szczerzy w miłości wobec siebie nawzajem, tak jak Pan zachęcał ich poprzez apostoła Pawła. „Lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości” (Ef 4:15-16).

6. Osoby sumiennie uczestniczące w nabożeństwach będą stopniowo wzrastały w swoim zbawieniu, podczas gdy osoby nieuczęszczające nie będą.

„Jako nowonarodzone niemowlęta, zapragnijcie nie sfałszowanego duchowego mleka, abyście przez nie wzrastali ku zbawieniu” (1P 2:2). Ponieważ Bóg ustanowił określone środki, poprzez które chrześcijanie wzrastają w swojej wierze, zaniedbywanie tych środków negatywnie wpłynie na zdrowie i wzrost duchowy. Słuchanie głoszonego Słowa Bożego, wyśpiewywanie Słowa Bożego podczas wspólnego uwielbienia i służenie ciału Chrystusa zgodnie ze Słowem Bożym, to jedynie kilka przykładów łask udzielonych nam ku naszemu uświęceniu. Są one w pierwszej kolejności dostępne dla tych, którzy sumiennie uczestniczą w zgromadzeniach kościoła.

7. Osoby sumiennie uczestniczące w nabożeństwach będą znajdowały pomoc ku wytrwaniu w wierze, podczas gdy osoby nieuczęszczające sprowadzają na swoją duszę niebezpieczeństwo.

Prawdą jest, że jesteśmy zbawieni tylko dzięki łasce, wyłącznie przez wiarę w Chrystusa, jednakże prawdą jest również to, że Bóg używa lokalnego kościoła, aby pomóc nam wytrwać w zbawczej wierze. Z Listu do Hebrajczyków dowiadujemy się, że jednym z podstawowych sposobów, w jaki Bóg strzeże nas przed odstępstwem, jest duchowe wsparcie ze strony innych wierzących (Hbr 3:12-14; 10:19-31, 12:25-13:17). Jak zostało jasno wykazane we wszystkich poprzednich punktach, potrzebujemy innych wierzących, aby pomogli nam w walce z grzechem i podążaniu za Jezusem. Oznacza to, że chociaż twoje uczestnictwo w nabożeństwach nie daje ci zbawienia, jest jednakże czymś, czego Bóg używa, aby pomóc ci wytrwać w wierze i wejść do ostatecznego odpocznienia, które zostało nam przedłożone w Chrystusie (Hbr 4:6-16).

Kwestie te mają wielką wagę dla starszych kościoła DRBC i powinny mieć również takie znaczenie dla całego zgromadzenia. Jesteśmy powołani przez Boga do wzajemnej miłości i jesteśmy zobowiązani przez Pismo Święte do wzajemnej troski, dbając o to, aby wypełniać nasze zobowiązania wobec Pana i siebie nawzajem (Gal 6:1-2; 1Tes 5:11; Hbr 3:12-13). Czynimy to, ponieważ dzięki Bożej łasce, głęboko troszczymy się o cześć naszego Pana i nasze wzajemne dobro.

Dlatego biorąc pod uwagę wszystkie te powody, nie możemy pozostawać bezczynni, kiedy członek naszego kościoła nie uczestniczy regularnie w jego zgromadzeniach (1P 5:1-3). W takich przypadkach, starsi będą prowadzić kościół, aby ustalić, jaka jest sytuacja danej osoby i w razie konieczności będą zachęcać ją do przestrzegania swojego obowiązku uczestnictwa w nabożeństwach. Jeśli dany członek zboru nie odpowie na pytania starszych lub nie będzie w stanie dostarczyć nam stosownego wyjaśnienia swojego braku uczestnictwa w nabożeństwach, będziemy postępować zgodnie z poleceniem Pana Jezusa, mającym swoje odbicie w dokumentach regulujących działalność DRBC, i przedstawimy imiennie tę osobę zgromadzeniu w celu usunięcia jej z listy członków w ramach dyscypliny kościelnej (Mt 18:15-18).

Podpisano, Starsi kościoła DRBC

Tłumaczenie: Wierni Słowu
Korekta: Ewangelia w Centrum