Teologia biblijna

Nawrócenie i historia Izraela

Article
03.14.2020

Obecnie praktycznie wszyscy słusznie podkreślają, że to, co jest opisane w Biblii, jest prawdą historyczną. Często opisuje się ją jako historię stworzenia, upadku, odkupienia i odnowienia rzeczy. Jest to historia od stworzenia do nowego stworzenia.

Gdzie w tej historii możemy umiejscowić nawrócenie? Ma ono swoje miejsce w części historii związanej z odkupieniem.

Z pewnością nawrócenie nie jest główną myślą historii — jest nią cel, dla którego ludzie się nawracają, a także cel, dla którego zostaliśmy stworzeni. Zgodnie z Małym Katechizmem Westminsterskim zostaliśmy stworzeni „aby chwalić Boga i radować się Nim na wieki”. Nadchodzi nowy świat i tam na zawsze będziemy królować z Chrystusem patrząc na Jego oblicze (Obj 22:4).

Nawrócenie ma również fundamentalne znaczenie dla tej historii, ponieważ bez niego nie możemy stać się częścią Bożego nowego stworzenia. Fabuła Biblii jasno wskazuje, że będziemy wiecznie chwalić Boga w mieście niebieskim, dlatego że nas zbawił, uratował od panowania ciemności i włączył nas do królestwa swego umiłowanego Syna. Nigdy nie zapomnimy kluczowej, zbawczej pracy Boga w naszym życiu dokonanej poprzez krzyż i zmartwychwstanie Chrystusa. To zawsze będzie najważniejszym powodem naszego uwielbienia.

Ponieważ historia Izraela obejmuje zdecydowaną większość historii biblijnej, chciałbym przedstawić krótki szkic, pokazujący dlaczego nawrócenie ma fundamentalne znaczenie.

Nawrócenie i historia Izraela

Historia Izraela zaczyna się tak naprawdę od Adama. Adam i Ewa zostali stworzeni, aby przynosić chwałę Bogu, rządząc światem w Jego imieniu (1Moj 1:26–28). Mieli być jego ambasadorami w świecie, który uczynił. Mieli sprawować swoją władzę pod panowaniem Boga, ufając i przestrzegając jego poleceń. Jednak zbuntowali się przeciwko Bożemu panowaniu, wywyższając się jako stworzenie, zamiast wywyższać i dziękować Stwórcy. W wyniku ich nieposłuszeństwa umarli (1Moj 2:17). Zostali oddzieleni od Boga w momencie, w którym zgrzeszyli i zostali zapewnieni o wiecznej śmierci, jeśli nie będą pokutować.

Podstawową potrzebą Adama i Ewy po tym, jak zgrzeszyli, było nawrócenie. Nie mogliby rządzić światem w Bożym imieniu i rozszerzać jego błogosławieństwa na ziemi, gdyby nie byli z Nim we właściwej relacji.

Bóg obiecał jednak, że potomstwo kobiety zwycięży nad wężem i potomstwem węża (1Moj 3:15). Pierwotna historia ludzkości demonstruje skrajne zło istot ludzkich. Wszyscy ludzie przychodzą na świat jako synowie i córki Adama (1Moj 5:12–19) i potomstwo węża (Mt 13:37–38, J 8:44, 1J 5:19). Tylko ci, którzy doświadczą Bożej zbawczej łaski, zostaną uwolnieni spod władzy Szatana. Kain, na przykład, zabijając sprawiedliwego Abla, pokazał, po której stronie był (Rdz 4:1-16).

Jak potężne były siły zła? Do czasów Noego zostało na świecie tylko ośmiu sprawiedliwych! Istoty ludzkie były całkowicie złe, a 1 Księga Mojżeszowa 6:5 mówi o wszechobecności grzechu. Potomstwo węża opanowało ziemię, ale Bóg pokazał swoją świętość i panowanie, niszcząc grzeszników w potopie. Nastał nowy początek, ale niewiele to zmieniło, ponieważ ludzkie serca nie zostały przemienione (1Moj 8:21). Historia o wieży Babel (1Moj 11:1–9) pokazuje, że nowe stworzenie nie było nawet w zasięgu wzroku. Światem nie rządzili ludzie kochający Boga. Nowe stworzenie nie mogło nastać bez nowych serc.

Rozproszenie i osądzenie istot ludzkich w historii o wieży Babel zostało przeciwstawione powołaniu Abrahama (Rdz 12:1-3). Ponownie pojawił się jeden człowiek w złym świecie. Tym razem jednak, ten jeden człowiek został powołany przez Boga i zostało mu obiecane błogosławieństwo. Kanaan był niejako nowym Edenem, a Abraham był, pod pewnymi względami, nowym Adamem. Dzieci Abrahama byłyby dziećmi Bożymi, a błogosławieństwo dane Abrahamowi, ostatecznie rozprzestrzeniłoby się na cały świat. Ludzie mieli rządzić światem pod panowaniem Boga, tak jak mieli to czynić Adam i Ewa.

Niezwykłe jest to, jak długo rozgrywała się ta historia. Obietnice te nie spełniły się przez prawie dwa tysiące lat! Księga Rodzaju koncentruje się na podarowaniu dzieci, obiecanych Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Nie odziedziczyli oni ziemi Kanaan i oczywiście nie ujrzeli błogosławieństwa, które obejmie cały świat.

Kolejne Księgi Mojżeszowe rozwijają narrację, opowiadając o wyzwoleniu Izraela z niewoli egipskiej (2Moj 1–15). Bóg spełniał wtedy obietnicę wielkiego potomstwa, ponieważ ludność Izraela wielce się powiększyła. Pan uwolnił ich z Egiptu, aby sprowadzić do swego rodzaju nowego Edenu, do ziemi Kanaan. Miało tutaj nastać Boże królowanie nad Jego ludem, narody miały widzieć sprawiedliwość, pokój i dobrobyt ludu, który żył pod Bożym panowaniem. Jednak pokolenie, które opuściło Egipt, nigdy tam dotarło (4Moj 14:20–38). Nie chcieli zaufać Bożym obietnicom, mimo że wcześniej doświadczyli wielkiego wyzwolenia z Egiptu i widzieli Boże znaki i cuda. Większość ludu Izraela, który został wyzwolony z Egiptu, była uparta i zbuntowana, i tak naprawdę nie znała prawdziwie Pana (1Kor 10:1–12, Hbr 3:7–4:11). Ich serca musiały być obrzezane — nawrócone — aby pokochały Pana, miały bojaźń przed Nim (5Moj 30:6) i przylgnęły do Niego jak do swojego Boga i kroczyły wszystkimi Jego ścieżkami.

Dzieci, które urodziły się po pokoleniu, które wymarło na pustyni, odniosły sukces tam, gdzie poprzednie pokolenie zawiodło. Jozue i naród izraelski ufali Panu i byli mu posłuszni, dziedzicząc ziemię Kanaan, którą Bóg obiecał Abrahamowi (Joz 21:45, 23:14). Izrael był teraz gotowy do życia w ich nowym Edenie i ukazywania piękna i chwały życia pod panowaniem Jahwe. Jednak nadal to zewnętrznie „piękne jabłko” było wewnątrz zgniłe. Posłuszeństwo Izraela wobec Pana trwało krótko. Według Księgi Sędziów Izrael nie stał się błogosławieństwem dla narodów, ale zamiast tego zaczął je naśladować. Izraelici powrócili do pogańskiego stylu życia. Pan nieustannie wybawiał swój lud, który pokutował, ale ich serca pozostały nieprzemienione, wciąż wracali do swoich grzechów.

Co miał zrobić Izrael? Minęło prawie 1000 lat, odkąd Abrahamowi została złożona obietnica. Populacja Izraela była duża, żyli w ziemi Kanaan, ale obietnice ogólnoświatowego błogosławieństwa nie były zrealizowane nawet częściowo. Izrael pragnął króla, będąc przekonany, że to on wybawi ich od wrogów, tak jak robili to królowie innych narodów (1Sm 8:5). Kiedy Saul został ustanowiony królem, był on (podobnie jak Abraham), pod pewnymi względami, nowym Adamem. Wyznaczonym przez Boga po to, aby rządził Izraelem dla Bożej chwały. Jednak Saul, podobnie jak Adam, zbuntował się przeciw Panu. Został więc usunięty z tronu (1Sm 13:13, 15:22–23). Królowanie Pana nad Izraelem nie zostało zrealizowane za czasów panowania Saula. Później Bóg namaścił Dawida na króla i, w przeciwieństwie do Saula, był on człowiekiem według Bożego serca, rządzącym narodem dla Bożej chwały (1Sm 13,14). Jednak jego cudzołóstwo z Batszebą i zabójstwo Uriasza pokazały, że to nie on miał stać się pośrednikiem, dzięki któremu Boże błogosławieństwa dotarłyby do całego świata (2Sm 11).

Kiedy Salomon objął tron, raj nowego stworzenia wydawał się w zasięgu wzroku (1Krl 2:13–46). Jego panowanie charakteryzował pokój. Zbudował też wspaniałą świątynię dla Pana (2Krl 3:10). Salomon z początku rządził ludem mądrze i w bojaźni Bożej, ale odszedł od Pana i zwrócił się ku bałwochwalstwu (1Krl 11). W rezultacie, naród został podzielony na dwa królestwa: północne królestwo Izraela i południowe królestwo Judy (1Krl 12). Rozpoczęło się powolne odejście od Boga ku grzechowi, które zakończyło się wygnaniem Izraela przez Asyryjczyków w 722 r. p.n.e., a Juda został wygnany przez Babilończyków w 586 r. p.n.e. (2Krl 17:6–23, 24:10–25:26). Minęło prawie 1500 lat od powołania Abrahama. Obietnice ziemi, potomstwa i błogosławieństwa dane Abrahamowi nie były nawet bliskie spełnienia. Izrael nie był już w Ziemi obiecanej, ale na wygnaniu. Izrael stał się podobny do świata, zamiast być błogosławieństwem dla całego świata.

Dlaczego Izrael był na wygnaniu? W czym tkwił problem? Prorocy wielokrotnie nauczali, że Izrael był na wygnaniu z powodu swojego grzechu (np. Iz 42:24–25, 50:1, 58:1, 59:2.12, 64:5). W Księdze Izajasza Pan obiecał nowy powrót z wygnania i nowe stworzenie. Jednak jest to możliwe tylko poprzez odpuszczenie grzechów (Iz 43:25, 44:22) i przebaczenie to stanie się rzeczywistością przez śmierć Bożego Sługi (Iz 52:13–53:12).

Księga Jeremiasza ukazuje te same prawdy. Izrael potrzebował obrzezania serc (Jer 4:4, 9:25). Innymi słowy, potrzebowali odrodzenia i nawrócenia. Jeremiasz prorokował, że nadchodzi Nowe Przymierze, w którym Pan wypisze swoje prawo w sercach swego ludu, czyniąc ich zdolnymi do posłuszeństwa (Jr 31:31–34). Podobnie Księga Ezechiela wspomina dzień, w którym Pan oczyści swój lud z grzechu, usuwając ich kamienne serca i dając im serca mięsiste (Ez 36:25–27). Ich zmienione serca mają być rezultatem działania Ducha Świętego. W konsekwencji Izrael będzie kroczył Bożymi drogami i przestrzegał Jego przykazań.

Izrael powrócił z wygnania w 536 roku p.n.e., ale wspaniałe obietnice, o których czytamy w księgach prorockich, nie zostały całkowicie zrealizowane. Izrael zmagał się z trudnościami za czasów Aggeusza i Zachariasza, Ezdrasza i Nehemiasza oraz Malachiasza. Obiecane dzieło Ducha jeszcze się nie wypełniło. Czekali na króla. Czekali na nowe stworze.

Nie ma błogosławieństwa dla Izraela i dla świata bez nawrócenia

Historia Izraela pokazuje, że nowe stworzenie i nowy powrót z niewoli nie nastanie dopóki nie nastąpi przebaczenie grzechów i obrzezanie serca. Obietnice dane Abrahamowi nie wypełniły się z powodu grzechu i buntu Izraela. Historia tego narodu charakteryzuje się powtarzającym nieposłuszeństwem i odmową wypełniania woli Pańskiej. Izrael desperacko potrzebował przebaczenia grzechów, a w Księdze Izajasza czytamy, że takie przebaczenie wypełni się przez Cierpiącego Sługę Pana (Iz 53). Ale Izrael potrzebował również nadprzyrodzonego działania Ducha Świętego, aby zostać zbawionym. Potrzebował nawrócenia. Nawrócenie jest fundamentalne w historii Izraela. Izrael i cały świat nigdy nie stanie się uczestnikiem obiecanych błogosławieństw, jeśli nie będzie nawrócenia.

Tłumaczenie: Wierni Słowu

Więcej artykułów na ten temat: