Nawrócenie w Nowym Testamencie

Kliknij tutaj, aby przeczytać część pierwszą: Nawrócenie i historia Izraela.

Nawrócenie może być zdefiniowane jako odwrócenie się od grzechu i zwrócenie się do Boga. Klasycznym wersetem, który wskazuje na tę definicję jest 1 List do Tesaloniczan 1:9: bo oni sami opowiadają o nas, jakiego to u was doznaliśmy przyjęcia, i jak nawróciliście się od bałwanów do Boga, aby służyć Bogu żywemu i prawdziwemu. Wyraźnie widzimy tutaj dwa elementy nawrócenia: zwrócenie się do Boga oraz odwrócenie się od bożków.

Nawrócenie w Nowym Testamencie: począwszy od obietnicy po jej wypełnienie

Starotestamentalna obietnica Bożego zwycięstwa nad wężem (1Moj 3:15) staje się rzeczywistością w Nowym Testamencie. Stary Testament obiecał nowe przymierze, nowe stworzenie, nowe wyjście z Egiptu i nowe serca dla ludu Bożego. Nowy Testament ogłasza wypełnienie wszystkich tych obietnic przez życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa.

Nawrócenie w Ewangeliach synoptycznych

W Ewangeliach synoptycznych (Mateusza, Marka i Łukasza) Boże zbawcze dzieło obiecane w Starym Testamencie jest określone słowami „Królestwo Boże”. Królestwo Boże odgrywa kluczową rolę w Ewangeliach synoptycznych, ale musimy także zrozumieć, że nawrócenie jest nierozłączne z Królestwem. Dwie składowe nawrócenia mogą być również opisane terminami: pokuta i wiara. W Ewangelii Marka 1:14–15 czytamy: Odtąd począł Jezus kazać i mówić: Upamiętajcie się, przybliżyło się bowiem Królestwo Niebios (Mt 4:17). Izajasz zwiastował Dobrą Nowiną o powrocie z wygnania, Dobrą Nowinę o wypełnieniu się Bożych zbawczych obietnic, którą cieszyć będą się tylko ci, którzy pokutują ze swoich grzechów i uwierzą w ewangelię. Dobra Nowina w Ewangeliach synoptycznych koncentruje się na śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, wydarzenia te dominują w treści tych trzech ksiąg. Są kulminacją tej historii. Nie ma Królestwa bez krzyża. Jezus przyszedł, aby zbawić lud swój od grzechów jego (Mt 1:21), a to zbawienie urzeczywistnia się tylko poprzez Jego śmierć za nich, śmierć przez którą oddał życie swoje na okup za wielu (Mt 20:28, por. Mr 10:45). Czasem osoby mówiące o Królestwie, niewiele wspominają o nawróceniu. Jednak nawet pobieżne spojrzenie na Ewangelie synoptyczne pokazuje, że nawrócenie jest rzeczą podstawową. Bez niego nie można wejść do Królestwa (por. Mr 10:17–31).

Nawrócenie w Ewangelii Jana

W Ewangelii Jana również widzimy, że nawrócenie jest rzeczą centralną. Jan napisał swoją Ewangelię, aby ludzie wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc mieli żywot w imieniu jego (J 20:31). Jan używa czasownika „wierzyć” 98 razy, podkreślając znaczenie tej kwestii w swojej Ewangelii. Jednak wiara w Ewangelii Jana nie jest czymś pasywnym. Jan używa wielu terminów, aby przekazać głębię i sposób działania wiary: wiara jest jak jedzenie, picie, patrzenie, słuchanie, trwanie, przychodzenie, wchodzenie, otrzymywanie i bycie posłusznym. Radykalna natura nawrócenia wyraża się w różnych czasownikach, których Jan używa w celu opisania tego, co znaczy wierzyć, że Jezus jest Chrystusem. Nawrócenie jest w samym centrum przesłania Ewangelii Jana. Życie wieczne (życie w świecie przyszłym) należy tylko do tych, którzy wierzą w Jezusa jako Baranka Bożego, który gładzi grzech świata (J 1:29). Innymi słowy, tylko ci, którzy się nawrócili, cieszą się życiem wiecznym.

Nawrócenie i Królestwo w Dziejach Apostolskich

Z powyższego jasno wynika, że nawrócenie odgrywa główną rolę w Ewangeliach i możemy wyciągnąć ten sam wniosek odnosząc się do księgi Dziejów Apostolskich. W Dziejach znajdujemy wiele kazań, w których Ewangelia jest wyjaśniona słuchającym (np. Dz 2:14–41, 3:11–26, 13:16–41). Słuchający są często wzywani do pokuty (Dz 2:38, 3:19, 8:22, 17:30, 26:20), która jest również określana jako „zwrócenie się” do Boga (Dzieje 3:19, 9:35, 40, 11:21, 14:15, 15:19, 26:18, 20, 28:27). Przesłanie Ewangelii pociąga za sobą pilne wezwanie do odwrócenia się od grzechu i starego życia. Ci, którzy słuchają Dobrej Nowiny, są również wzywani do uwierzenia (Dz 16:31, 26:18). Słowo „wierzyć” jest użyte prawie 30 razy w Dziejach, aby opisać chrześcijan i wskazać, że wiara charakteryzuje tych, którzy należą do Chrystusa.

Nie nic dziwnego w tym, że nawrócenie odgrywa ważną rolę w Dziejach Apostolskich. Księga ta ukazuje rozpowszechnianie się ewangelii od Jerozolimy do Rzymu (Dz 1:8, por. 1:6, 14:22). Należy również zauważyć, że Królestwo Boże jest głównym tematem Dziejów Apostolskich. Nakreśla tę myśl od samego początku (Dz 1:3), aż po sam koniec (Dz 28:31). Paweł głosił Królestwo w Rzymie (Dz 20:35, 28:23.31), a Filip zwiastował dobrą nowinę o Królestwie Bożym i o imieniu Jezusa Chrystusa (Dz 8:12), pokazując, że Królestwo koncentruje się na ewangelii. Jak zauważyliśmy wcześniej, głoszona ewangelia wzywała słuchaczy do pokuty i wiary. Mamy więc kolejny dowód na to, że nawrócenie jest podstawą wszelkiego głoszenia o Królestwie. Przywrócenie świata pod Boże panowanie jest chwalebną nadzieją wierzących. Ale udział w nowym świecie, który nadchodzi, będą mieli tylko ci, którzy pokutowali i uwierzyli. Ci zaś, którzy nie uwierzą – jak często jest to podkreślone w Dziejach Apostolskich – zostaną osądzeni.

Nawrócenie w listach Pawłowych

Paweł rzadko używa terminu Królestwo Boże, ale jego eschatologiczny światopogląd jest powszechnie znany i jest zgodny z eschatologicznym charakterem Królestwa. Listy Pawłowe, podobnie jak Ewangelie, przedstawiają zbawienie jako coś, co już się wypełniło, ale także jako coś, co będzie miało swoje całkowite wypełnienie w przyszłości. Większość biblistów zgodziłoby się, że wiara i pokuta są kluczowymi kwestiami w listach Pawła. Paweł często naucza, że usprawiedliwienie i zbawienie można osiągnąć tylko przez wiarę (por. Rz 3:21–4:25, 9:30–10:17, 1Kor 15:1–4, Ga 2:16–4:7, Ef 2:8–9, Flp 3:2–11). Paweł nie używa słowa pokuta zbyt często, ale słowo to nie jest całkowicie nieobecne w jego listach (np. Rz 2:4, 2Kor 3:16, 1Tes 1: 9, 2 Tm 2:25). Paweł używa wielu pojęć opisując Boże zbawcze dzieło w Chrystusie, m.in. zbawienie, usprawiedliwienie, odkupienie, pojednanie, adopcja, przebłaganie, i tak dalej. Nie ulega wątpliwości, że Boże zbawcze dzieło Chrystusa odgrywa ważną rolę w teologii Pawła. Jednak zbawienie to jest udzielane wyłącznie tym, którzy wierzą, tym, którzy się nawrócą. Według Pawła, wierzący z niecierpliwością oczekują powrotu Jezusa Chrystusa i odnowienia całego stworzenia (Rz 8:18–25, 1Ts 4:13–5:11, 2Ts 1:10), a jednak tylko ci, którzy są nawróceni, będą należeć do tego przyszłego nowego stworzenia. Dlatego Paweł usilnie stara się szerzyć ewangelię poganom (Kol 1:24–2:5), nieść ewangelię tym, którzy nigdy jej nie słyszeli (Rz 15: 22-29), aby znaleźli się wśród tych, którzy zostaną zbawieni.

Nawrócenie w Listach Apostolskich

Pozostałe listy Nowego Testamentu są pismami kierowanymi w odniesieniu do konkretnych okoliczności i sytuacji. Ale waga nawrócenia jest również podkreślona. Na przykład, List do Hebrajczyków stwierdza, że tylko ci, którzy wierzą i są posłuszni, wejdą do odpocznienia końca czasów (Hbr 3:18.19, 4:3, 11:1–40). List Jakuba często jest błędnie rozumiany, ale jeśli poprawnie go zinterpretujemy, zauważymy że naucza on iż pokuta (w wierze) jest niezbędna, aby zostać usprawiedliwionym (Jk 2:14–26). Piotr naucza tego samego – że zbawienie jest przez wiarę (1P 1:5, 2P 1:1). Również 1 List Jana został napisany po to, aby zapewnić tych, którzy wierzą, że mają życie wieczne (1J 5:13).

Nawrócenie w Księdze Objawienia

Księga Objawienia jest kulminacją historii zbawienia. Zapewnia wierzących, że Królestwo Boże, które nadeszło już w Jezusie Chrystusie, wypełni się całkowicie w przyszłości. Ci, którzy żyją w grzechu i idą na kompromis z Bestią, zostaną potępieni na zawsze, ale ci, którzy wytrwają do końca – wejdą do niebieskiego miasta, którym jest Nowe Jeruzalem. Objawienie pokazuje, że życie znajdą tylko ci, którzy pokutują (Obj 2:5.16.21–22, 3:3.19, 9:20–21, 16:9.11).

Nie jest myślą przewodnią, ale jest podstawą całej historii zbawienia

Podsumowując, nawrócenie nie jest głównym tematem Pisma Świętego. Wierzący zostali stworzeni, aby wielbić Boga i cieszyć się Nim na wieki. Będziemy radować się Nim i wywyższać Go zarówno w tym świecie, jak i w świecie przyszłym.

Jednak nawrócenie ma fundamentalne i kluczowe znaczenie w historii zbawienia. Tylko ci, którzy się nawrócą, będą częścią nowego stworzenia. Ludzie muszą odwrócić się od grzechu i zwrócić się do Boga, aby zostać zbawionymi. Muszą żałować za swoje grzechy i uwierzyć w ewangelię o ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusie Chrystusie. Małą pociechą na sądzie ostatecznym będzie to, że ktoś, w niewielkim, lub nawet w znaczącym stopniu, przyczynił się do poprawy tego świata (abstrahując od dobrych aspektów takiego działania) – jeśli się nie nawrócił.

Kliknij tutaj, aby przeczytać część pierwszą: Nawrócenie i historia Izraela.

Tłumaczenie: Wierni Słowu